شعر سفر
نویسنده: ستایش(دوشنبه 85/2/4 ساعت 10:47 عصر)

 

شعر سفر

 

همه شب با دلم کسی می گفت

"سخت آشفته ای ز دیدارش

صبحدم با ستارگان سپید

می رود، می رود، نگهدارش"

 

 

من به بوی تو رفته از دنیا

بی خبر از فریب فرداها

روی مژگان نازکم می ریخت

چشمهای تو چون غبار طلا

تنم از حس دستهای تو داغ

گیسویم در تنفس تورها

می شکفتم ز عشق و میگفتم

"هر که دلداده شد به دلدارش

ننشیند به قصد آزارش

برود، چشم من به دنبالش

برود، عشق من نگهدارش"

 

 

آه، اکنون تو رفته ای و غروب

سایه می گسترد به سینه راه

نرم نرمک خدای تیرهء غم

می نهد پا به معبد نگهم

می نویسد به روی هر دیوار

آیه هایی همه سیاه سیاه

بهار را باور کن
نویسنده: ستایش(دوشنبه 85/1/7 ساعت 9:52 عصر)

    

بهار

 

         باز کن پنجره ها را که نسیم

         روز میلاداقاقی ها را

         جشن می گیرد

          و بهار

           روی هر شاخه کنار هر برگ

            شمع روشن کرده است

            همهء چلچله ها

             برگشتند

             وطراوت را فریاد زدند

             کوچه یکپارچه آوازشده است

             و درخت گیلاس

             هدیهء جشن اقاقی ها را

              گل به دامن کرده است

               باز کن پنجره ها را ای دوست

               هیچ یادت هست

                که زمین را عطشی وحشی سوخت

                برگ ها پژمردند

                تشنگی با جگر خاک چه کرد

                هیچ یادت هست

                 توی تاریکی شبهای بلند 

                 سیلی سرما با تاک چه کرد

                  با سرو سینهء گل های سپید 

                  نیمه شب باد غضبناک چه کرد

                  هیچ یادت هست

                   حا لیا معجزهء باران را باور کن

                   و سخاوت را در چشم چمنزار ببین

                   و محبت را در روح نسیم

                    که در این کوچهء تنگ

                    با همین دست تهی

                    روز میلاد اقاقی ها را

                    جشن می گیرد

                    خاک جان یافته است

                    تو چرا سنگ شدی؟

                    تو چرا اینقدر دل تنگ شدی؟

                    باز کن پنجره ها را

                     و بهاران

                     باور کن