زمستان 1384 - طراوت

تو همون حس غریبی که همیشه بامنی

تو بهونه ی هرعاشق واسه زنده موندنی

تو امید انتظاری تو دلای نا امید

واسه دیدن ستاره تو شبای ناپدید

چه غریبانه گذشتند جمعه های سوت وکور

هنوز اما نرسیدی ای تجلی ظهور

با توام با تو که گفتی تکیه گاه عاشقایی

می دونم یه دنیا نوری، ساده ای، بی انتهایی

مثل لالایی بارون تو کویر بی صدایی

تو خود عشقی ناجی فاصله هایی

تو همون حس غریبی که همیشه با منی

تو بهونه ی هر عاشق واسه زنده موندنی

تو امید انتظاری تو دلای نا امید

واسه دیدن ستاره تو شبای ناپدید

عمری دلم گرفته گله دارم از جدایی

غایب همیشه حاضر توکجایی؟ تو کجایی؟

باز این چه شورش است...

باز این چه شورش است که در خلق عالم است باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

باز این چه رستخیزعظیم است کززمین بی نفخ صور، خاسته تا عرش اعظم اس

گویا طلوع می کند از مشرق آفتاب کا شوب در تمامی ذرات عالم است

گر خوانمش قیا مت دنیا ، بعید نیست این رستخیز عام که نامش محرم است

در بارگاه قدس که جای ملال نیست سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

جن و ملک بر آدمیان نوحه می کنند گویا عزای اشرف اولاد آدم است

خورشید آسمان وزمین نور مشرقین

پرورده ی کنار رسول خدا حسین

بر خوان غم چو عالمیان را صلا زدند اول صلا به سلسله انبیازدند

نوبت به اولیا چو رسید آسمان تپید زان ضربتی که بر سر شیر خدا زدند

ان در که جبرئیل امین بود خادمش اهل ستم به پهلوی خیرالنسا زدند

بس اتشی ز اخگر الماس ریزه ها افروختند و در حسن مجتبی زدند

و انگه سر ادقی که ملک محرمش نبود کندند از مدینه ودر کربلا زدند

و ز تیشه ی ستیزه در آن دشت کوفیان بس نخل ها ز گلشن ال عبا زدند

اهل حرم دریده گریبان، گشوده مو فریاد بر در حرم کبریا زدند

روح الامین نهاده به زانو سر حجاب

تاریک شد ز دیدن آن چشم آفتاب...

(محتشم کاشانی)

ای خداوند،

تو که به بنی آدم کرامت بخشیده ای

تو که امانت خاص خویش را بر دوش بنی آدم نهاده ای،

تو که همه پیامبرانت را برای تعلیم وتحقق عدالت مبعوث کرده ای

تو که عزت را از آن خود می خوانی واز آن پیامبران خود و از

انسانهایی که ایمان دارند...

ما انسانیم،

به تو و پیام پیامبران تو، ایمان داریم

آزادی وآگاهی وعدالت وعزت را از تو می خواهیم.

ببخش، که سخت محتاجیم، ودردناکانه تر از همه وقت، قربانی اسارت

وجهل وذلتیم...