جسم من دیوانی است از واژه های غمگین گذشته و از واژه های مبهم آینده.

عزیزم، ای کسی که تنها تکیه گاهم اکنون توهستی ،

من جام شراب مستی بودم که تا برایش شراب داشتم

مرادر دست داشت ولی وقتی از شراب تهی گشتم

همچون شاخه گلی پژمرده که ازچشم بلبلی افتاده باشد

بر کف زمین نقش بستم و همچون قلب تنهایی از سنگدلی زمانه ترک برداشتم.

تو بیا و ناجی من شو، ناجی این قلب ترک خورده

که ازهرطپش خود طپش دیگری خواستار است

که شاید روزی بتوانم اشکهایم را پایان دهم و

به روشنایی دست یابم و تبسم شبنم را باور کنم.

ای محبوب جانم ! توکه گفتی اگر مرا یک روزی نبینی نمی توانی دوام بیاوری و همیشه فکر میکردم تازه اول آشناییمان است ولی تومیگفتی که بیشترازاینها مرامی شناختی ، درک می کردم که عشق درقلب تو جاودانه شده است ولی تازه اول راه من است وفکرنمی کردم که گرفتار حالت توشوم. حالا که باتوبیشترآشناگشته ام روزبه روزعشقم نسبت به توافزونتر می گرددوروزهایی که باید دور از توبگذرانم بدترین روزهای عشقم می باشد.

وقتی دلم ازهمه عالم می گیرد، وقتی تک وتنهاگوشه ای نشسته ام وبرای تنهایی خود اشک می ریزم صدای توآرامش دهنده قلب وروح من است.وقتی به نامه و هدیه هایت می نگرم همانند ابر بهاران که بر صحرایی ببارد وآن راگلشنی پرگل زیبا بکند برای تو،برای خودم،برای سرنوشت عشق پاکمان اشک می ریزم . وقتی که به گلی می نگرم یادرخ زیبای تومی افتم. بازشدن وشکفتن گل شقایق همانندخنده های تو برایم زیباست. روزها می گذرند وزمان توقفی ندارد

وقلب من هم ازطپش باز نمی ایستد وعشق توهم در قلبم روزبه روزآتشین تر می گرددوهمانندلیلی آواره مجنون گشته ام ویک لحظه تاب دوری توراندارم .

بیاوبادستانت مراازاین سیاهی که درآن غوطه ورم نجات بده وباگل لبخند، لبان زیبایت را برای گفتن کلمه ای که مراامیدواربه زندگی می کندبگشا.

دوست دارم شبنم باشم که برایت بی قراربگریم،دوست دارم گل سرخ باشم که نسیم بوی وفا را ازوجودم به وجودت برساند.

من آرزودارم که ای کاش به جای شقایق بودم ولی حیف که نشدم ولی دوست دارم هرکس می خواهد نهایت دوست داشتن خود را به قلب من بفهماند شاحه گلی شقایق برایم به هدیه بیاورد

چرا

همیشه عاشقان آهو

شکارگرترند

مگر

حرمت عشق

به رهایی نیست؟

شعر سفر

همه شب با دلم کسی می گفت

"سخت آشفته ای ز دیدارش

صبحدم با ستارگان سپید

می رود، می رود، نگهدارش"

من به بوی تو رفته از دنیا

بی خبر از فریب فرداها

روی مژگان نازکم می ریخت

چشمهای تو چون غبار طلا

تنم از حس دستهای تو داغ

گیسویم در تنفس تورها

می شکفتم ز عشق و میگفتم

"هر که دلداده شد به دلدارش

ننشیند به قصد آزارش

برود، چشم من به دنبالش

برود، عشق من نگهدارش"

آه، اکنون تو رفته ای و غروب

سایه می گسترد به سینه راه

نرم نرمک خدای تیرهء غم

می نهد پا به معبد نگهم

می نویسد به روی هر دیوار

آیه هایی همه سیاه سیاه

بهار

باز کن پنجره ها را که نسیم

روز میلاداقاقی ها را

جشن می گیرد

و بهار

روی هر شاخه کنار هر برگ

شمع روشن کرده است

همهء چلچله ها

برگشتند

وطراوت را فریاد زدند

کوچه یکپارچه آوازشده است

و درخت گیلاس

هدیهء جشن اقاقی ها را

گل به دامن کرده است

باز کن پنجره ها را ای دوست

هیچ یادت هست

که زمین را عطشی وحشی سوخت

برگ ها پژمردند

تشنگی با جگر خاک چه کرد

هیچ یادت هست

توی تاریکی شبهای بلند

سیلی سرما با تاک چه کرد

با سرو سینهء گل های سپید

نیمه شب باد غضبناک چه کرد

هیچ یادت هست

حا لیا معجزهء باران را باور کن

و سخاوت را در چشم چمنزار ببین

و محبت را در روح نسیم

که در این کوچهء تنگ

با همین دست تهی

روز میلاد اقاقی ها را

جشن می گیرد

خاک جان یافته است

تو چرا سنگ شدی؟

تو چرا اینقدر دل تنگ شدی؟

باز کن پنجره ها را

و بهاران

باور کن

تو همون حس غریبی که همیشه بامنی

تو بهونه ی هرعاشق واسه زنده موندنی

تو امید انتظاری تو دلای نا امید

واسه دیدن ستاره تو شبای ناپدید

چه غریبانه گذشتند جمعه های سوت وکور

هنوز اما نرسیدی ای تجلی ظهور

با توام با تو که گفتی تکیه گاه عاشقایی

می دونم یه دنیا نوری، ساده ای، بی انتهایی

مثل لالایی بارون تو کویر بی صدایی

تو خود عشقی ناجی فاصله هایی

تو همون حس غریبی که همیشه با منی

تو بهونه ی هر عاشق واسه زنده موندنی

تو امید انتظاری تو دلای نا امید

واسه دیدن ستاره تو شبای ناپدید

عمری دلم گرفته گله دارم از جدایی

غایب همیشه حاضر توکجایی؟ تو کجایی؟

باز این چه شورش است...

باز این چه شورش است که در خلق عالم است باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

باز این چه رستخیزعظیم است کززمین بی نفخ صور، خاسته تا عرش اعظم اس

گویا طلوع می کند از مشرق آفتاب کا شوب در تمامی ذرات عالم است

گر خوانمش قیا مت دنیا ، بعید نیست این رستخیز عام که نامش محرم است

در بارگاه قدس که جای ملال نیست سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

جن و ملک بر آدمیان نوحه می کنند گویا عزای اشرف اولاد آدم است

خورشید آسمان وزمین نور مشرقین

پرورده ی کنار رسول خدا حسین

بر خوان غم چو عالمیان را صلا زدند اول صلا به سلسله انبیازدند

نوبت به اولیا چو رسید آسمان تپید زان ضربتی که بر سر شیر خدا زدند

ان در که جبرئیل امین بود خادمش اهل ستم به پهلوی خیرالنسا زدند

بس اتشی ز اخگر الماس ریزه ها افروختند و در حسن مجتبی زدند

و انگه سر ادقی که ملک محرمش نبود کندند از مدینه ودر کربلا زدند

و ز تیشه ی ستیزه در آن دشت کوفیان بس نخل ها ز گلشن ال عبا زدند

اهل حرم دریده گریبان، گشوده مو فریاد بر در حرم کبریا زدند

روح الامین نهاده به زانو سر حجاب

تاریک شد ز دیدن آن چشم آفتاب...

(محتشم کاشانی)

ای خداوند،

تو که به بنی آدم کرامت بخشیده ای

تو که امانت خاص خویش را بر دوش بنی آدم نهاده ای،

تو که همه پیامبرانت را برای تعلیم وتحقق عدالت مبعوث کرده ای

تو که عزت را از آن خود می خوانی واز آن پیامبران خود و از

انسانهایی که ایمان دارند...

ما انسانیم،

به تو و پیام پیامبران تو، ایمان داریم

آزادی وآگاهی وعدالت وعزت را از تو می خواهیم.

ببخش، که سخت محتاجیم، ودردناکانه تر از همه وقت، قربانی اسارت

وجهل وذلتیم...